Dag 9: Umngazi River - Coffee Bay

100 km Dirtroad.

Vanochtend zijn we wederom mooi op tijd wakker en nadat we vast wat spullen naar de auto hebben gebracht, nemen we een ontbijtje. We lopen terug naar ons huisje, pakken de laatste spullen in en gaan uitchecken. Als we bij de uitcheckbalie staan, beseffen we ons dat we geen fooi voor het kamermeisje hebben achter gelaten. Dus lopen we toch nog even terug. Gelukkig zien we haar bij ons huisje en kunnen we het nog geven. Voor 9u00 zitten we in de auto, op weg naar Coffee Bay. Het is vandaag een bewolkte, maar droge dag. 

We besluiten om door/ langs het Hluleka Natuur Reservaat te rijden. We hebben geen idee wat we ons hierbij moeten voorstellen, maar we zien online een paar foto’s die er mooi uitzien. We rijden eerst een kilometer of 12 dirtroad, om bij de “grote weg” te komen. Helaas worden we hier na een paar kilometer alweer af gestuurd en komen we op een nieuwe dirtroad uit. We hebben nog de hoop dat we bij de volgende afslag weer op een verharde weg uitkomen, maar niets is minder waar. Toch is het gebied waar we doorheen rijden erg mooi. Langs en op de weg lopen weer de nodige dieren, denk aan schapen, geiten, koeien, ezels, varkentjes, honden en paarden, en er lopen ook weer de nodige mensen en kinderen op en langs de straat. De meesten lachen en zwaaien als we voorbij rijden. Wat we wel opvallend vinden, is dat we ook jonge kinderen (tussen de 3 en 8 jaar) alleen of met z’n tweeën langs de straat zien lopen. Hier kunnen we ons in Nederland niets bij voorstellen, ondanks dat wij gewoon voetpaden hebben en ze hier op een straat lopen. Elke keer als we dieren (en met name de schapen) passeren, blijft het een beetje spannend of ze niet maar over gaan steken. Onze gids in de Drakensbergen legde uit dat geiten normaal gesproken aan de kant blijven waar ze zijn, maar dat schapen een stuk wispelturiger zijn. Als er dan een ander schaap aan de andere kant van de weg staat, kan het zomaar zijn dat ze oversteken en niet opletten of er een auto rijdt. Koeien blijven gewoon net zo lang in het midden van de weg staan, tot je dichterbij komt en dan gaan ze aan de kant. 

Na 2 uur rijden komen we aan bij Hluleka. We moeten onze gegevens invullen en mogen dan doorrijden. We zien vrijwel meteen wat apen langs de kant van de weg, wat natuurlijk een leuk gezicht is. Ze lijken wel verstoppertje te spelen, want als we dichterbij komen, verstoppen ze zich in de bosjes. Ook een paar zebra’s mogen niet ontbreken, er zit nog een jonkie bij lijkt het wel. We kunnen wat dichterbij komen met de auto, maar dan rennen ze toch snel weg. In dit park is de weg smal en vol met gaten, erg hard kunnen we dan ook niet rijden. Na een paar kilometer komen we bij de receptie. We vragen of we in het park rond mogen rijden en dat mag. Er zijn niet heel veel wegen om op te rijden en er wordt gevraagd of we een kleine 4x4 hebben, dat hebben we. We betalen de entree en nemen een kaart van het park mee. Ook moet Monique eigenlijk even van een toilet gebruik maken. We hebben geluk, dat is er! Monique loopt er heen, maar in het midden van de deur hangt een spin. Dus wordt Jaap ingeschakeld om deze weg te halen. De lampen lijken ook niet te werken, dus met alle deuren open en Jaap op de uitkijk, lukt het dan gelukkig toch. Met een lege blaas kunnen we weer verder op pad.

Er zijn eigenlijk 2 routes die we kunnen rijden, beiden zijn doodlopende wegen, dus zullen we op het eind ergens moeten draaien. We beginnen met het eerste pad, wat smal maar goed te rijden is. We zien mooie uitzichten over de oceaan en mooie natuur. Als we bovenaan zijn, kunnen we ook vrij makkelijk draaien. Op naar het volgende pad. Dit is duidelijk meer een uitdaging. Er staan veel planten met stekels dicht op het pad, waardoor de auto vaak te breed is. Jaap zegt het natuurlijk elke keer als het niet goed gaat. We hebben geen idee hoe ver we op het pad zijn gekomen, maar voor ons gevoel zijn we halverwege gedraaid. Nu was het Jaap zijn beurt om te rijden en om te kijken hoe hij het ervan afbracht. En net als Monique heeft hij aardig wat planten weten te raken. En omdat we nu wat meer naar beneden gingen, hoorden we de bodemplaat ook af en toe wat protesteren. Maar wederom een mooie ervaring en als we terug rijden naar de poort, zien we weer aapjes. En 1 aapje had een heel klein babyaapje op haar buik. We hebben geprobeerd om hier een foto van te maken, maar helaas is die niet gelukt. Maar we hebben wel een trotse aap die op een paal zit.

We rijden het park uit en gaan verder op onze dirtroad. Hoe dichter we bij Coffee Bay komen, hoe armoediger het er allemaal uitziet. Ook gaan sommige mensen van uitgebreid zwaaien, naar de handen ophouden om te bedelen. Dat blijft lastig, want het liefst zou je natuurlijk iedereen geld willen geven. Maar rond 14u45 komen we aan bij ons nieuwe onderkomen. Het ligt vlakbij de zee, met een geweldig uitzicht. De kamer zelf is een stuk simpeler, maar dat hadden we al wel verwacht. We vragen of we nog iets kunnen eten, aangezien we onderweg eigenlijk geen eetgelegenheden zijn tegen gekomen en er wordt ons verteld dat de lunch om 14u00 was afgelopen, maar dat we wel iets van de kaart kunnen bestellen. Als we naar het restaurant lopen, blijkt het buffet nog open te zijn en er wordt zelfs een verse schaal lasagne nog neergezet. Dus eten we snel een hapje en lopen daarna richting strand. Hier maken we wat foto’s en besluiten om in de bar een biertje te gaan drinken.

We gaan aan de bar zitten en er staat voetbal op. 2 Zuid-Afrikaanse teams spelen tegen elkaar en zoals we later merken zijn de locals verdeeld over wie moet winnen. We bestellen een biertje en gaan een paar potjes Qwixx spelen. Tijdens de rust komt een Afrikaan vragen hoe ons spelletje gaat. Hij heeft al even zitten kijken, maar snapt er niets van. We proberen het zo goed mogelijk uit te leggen, maar hij vindt het erg lastig. Dan gaat hij toch maar verder voetbal kijken, maar komt tussendoor nog wel een keer kijken of hij het toch kan begrijpen. Als er een belangrijke penalty moet worden genomen (het staat dan 2-2), gaat de helft van de supporters naar buiten, of bedekt zijn of haar ogen. Het wordt 3-2 en er wordt gejuigd en gevloekt. Maar de sfeer blijft prima. Het blijft leuk om dit soort dingen ook mee te maken. We komen nog aan de praat met een stel Nederlanders, zij komen nu uit de Drakensbergen en gaan ook richting Kaapstad. Maar op Stellenbosch en Kaapstad na komen we niet op de dezelfde plekken.

We kleden ons om voor het eten, er staat een buffet op de planning. We gaan aan een tafeltje zitten en beginnen met eten. Er zijn veel zeevruchten en een beetje vlees. Het is jammer dat de helft al koud of lauw is, maar het smaakt best aardig. We bestellen een fles witte wijn, maar deze is helaas op. Dan maar een andere, helaas is deze niet koud, maar met een wijnkoeler met ijs is het tweede glas al wat kouder en het derde zelfs erg koud. We komen aan de praat met een stel Afrikanen (Peter en Jillian), die hier hun 30-jarige jubileum vieren en uit Port Elizabeth komen. Ze zijn erg vriendelijk en we kletsen over van alles en nog wat. Als we klaar zijn met eten, geeft Peter aan nog lekker een glas whiskey te gaan drinken. Op de vraag van ons of dit Zuid-Afrikaanse whiskey is en of die lekker is, antwoord hij op beide vragen bevestigend. Of we willen proeven. Jaap lijkt dit een goed idee, Monique houdt het bij de wijn die nog over is. We gaan buiten zitten, de whiskey wordt gehaald en de gesprekken gaan verder. Voornamelijk over de apartheid, de verdeeldheid tussen rijk en arm en hoe het hier in Zuid-Afrika allemaal werkt. Zeer interessant, maar om 0u00 houdt Monique het voor gezien. Jaap drinkt nog 1 slokje whiskey en komt dan ook naar bed. Dit wordt uiteindelijk 1u30.

@ Theo & Ria: Wij vonden het ook leuk om jullie te zien en te spreken. Helaas hadden wij er geen mooi Afrikaans optreden.

@ Karen: :) En gezellig dat de meiden ook meelezen.

@ Wendy: Zo’n relax dag is zeker fijn! En we hadden ook al wel verwacht dat alles er in de ochtend een stuk rooskleuriger uit zou zien :).