Dag 9: Gorges du Dades - Ait Ben Haddou

Vanochtend breekt de dag weer vroeg aan. Na een onrustige nacht voor Monique en een rustige voor Jaap, zitten we om 8u00 aan het ontbijt. Vandaag staat een wandeling van 3 uur door de Gorge du Dades op het programma. Monique twijfelt nog even of ze meegaat (heeft wat last van hoofd- en buikpijn), maar besluit toch mee te gaan. We hebben, samen met 2 Duitsers die we ook al een tijdje overal tegenkomen, een gids voor de wandeling. De gids is een jongen van midden/ achteraan twintig en spreekt goed Duits en Engels. We gaan rond 8u30 op pad.

Het eerste stuk is achter het hotel langs, we steken via een houten bruggetje het water over en beginnen aan een kleine klim. Hierna vraagt de gids of we de berg op willen, of in het dal willen blijven en natuurlijk willen we vanwege het uitzicht de berg op. Langzaamaan lopen we omhoog. We komen langs een klein dorpje, waar een paar kinderen een stukje met ons meelopen. Hier zien we ook een oven in een grot gemaakt, waar ze nog steeds dagelijks brood bakken.

We vervolgen onze weg naar boven. Vanaf halverwege de berg kunnen we op zoek naar fossielen en mineralen. Vele, vele jaren geleden stonden de bergen onder water, vandaar de te vinden fossielen. We gaan allemaal druk op zoek en vinden een aantal mooie fossielen, die de Duitsers meenemen als souvenir. Zelf vinden we en onze gids, nog wat mineralen, die Monique dan wel weer mee wil nemen als souvenir. We lopen verder de berg op en het uitzicht over de vallei wordt steeds mooier. Uiteindelijk zijn we zo'n 250 meter geklommen, als we aan de afdaling beginnen. Dat gaat natuurlijk een stuk sneller dan de heenweg. We lopen nog wat langs de rivier, waar vrouwen hun was aan het doen zijn en lopen een ander klein dorpje in.

Hier mogen we bij een Berber familie thee drinken. De vrouw zorgt voor alle benodigdheden en de gids legt ons uit hoe goede Marokkaanse thee wordt bereid. Allereerst kook je het water. Je doet een handje groene thee in een pot en schenkt er een beetje kokend water op. Dit water schenk je vrijwel meteen in een glaasje, zodat de thee los wordt gemaakt. Hierna schenk je nieuw water in de pot, wederom voor 1 glaasje. Dit laat je iets langer staan, voordat je het in een glas schenkt, dit is om de bitterheid uit de thee te halen. Daarna vul je de theepot helemaal met heet water, gooit het eerste glaasje thee terug in de pot en het 2e glaasje weg en zet de pot op het vuur. Dan doe je er de suiker in en wacht tot het geheel gaat borrelen. Dan haal je de pot van het vuur en doet in dit geval de tijm erbij (wat een fijne afwisseling was op de munt) en schenkt 1 glaasje in. Dit glaasje thee wordt ook weer terug gegooid in de pot, dat is om de thee goed te mengen. En dan wordt er, het liefst vanaf grote hoogte, thee in het glas geschonken. Op onze vraag waarom dat was: dan kan de thee een beetje afkoelen, komen er belletjes lucht in het glas en het is de traditie. Het was een lekker kopje thee.

Daarna mocht Monique de vrouw des huizes helpen om een tapijt te knopen. De vrouw weeft en knoopt veel tapijten en er mocht een handje geholpen worden. Al denken we dat ze sneller in haar eentje met een 1 jarig kind op schoot was, het was leuk om te doen. Helaas moesten we weer afscheid nemen, nadat we wat tapijten hadden bewonderd. We liepen terug richting hotel. Al met al zijn we ruim drie uur onderweg geweest, het was een geweldig mooie wandeling. In het hotel nog een drankje gedaan en op naar Ait Benhaddou, we hadden nog een aardige reis (175 km) voor de boeg.

We zouden onderweg nog wat dingen kunnen aandoen, wat de gids/boekje ons vertelden. Dus vol goede moed op pad. Als eerste staat de rozenvallei in het boekje. In de plaats waar dit moet zijn, vinden we het tijd voor de lunch. We parkeren onze auto bij iemand met een geel hesje aan en gaan op een terrasje zitten. Jaap heeft zin in een pizzaatje, Monique in een broodje. Beiden onze bestelling gedaan. Helaas viel het eten een beetje tegen. Jaap zijn pizzabodem was erg slap, het gehakt in het broodje van Monique had iets te lang gebakken. Maar goed, we hebben weer wat binnen en wilden de helft laten staan. Toen kwam er een vrouw met een meisje langs, beiden hadden ze een (lege?) doos op hun hoofd. Jaap glimlachte vriendelijk naar ze. Ze liepen door en draaiden eigenlijk meteen weer om, om naar ons toe te lopen. We begrepen niet wat ze wilden, tot de man naast ons hen zijn overgebleven pizza gaf. Ze keken beiden erg blij. Onze pizza mochten ze ook wel hebben. Alles op servetjes gedaan en gegeven, vooral het meisje keek erg blij. Op de hoek van de straat werden de stukken pizza gedeeld met andere vrouwen en wij hadden onze goede daad gedaan. Op naar de auto, waar de "parkeerwachter" ook een paar dirham kreeg voor zijn oppaskunsten. Het voordeel is dan wel dat hij gebaart dat je naar achteren kunt komen en dat er dus geen verkeer aankomt. Daarna nog even een winkeltje aangedaan, om te kijken wat voor rozenspullen ze verkopen maar met lege handen weer weggegaan. De vallei hebben we niet bekeken.

Op naar de volgende "attractie" een dorp in een oase, Skouna. Toen we hier aankwamen, vonden we het er niet echt mooi uitzien, dus zijn we doorgereden. Een man wilde ons nog wel eten, een overnachting, een rondleiding, e.d. aanbieden, maar daar hebben we ook geen gebruik van gemaakt. We hebben onze reis vervolgd.

In Ouarzazate komen we langs een filmstudio, Atlas genaamd. We rijden er al aan voorbij, als Jaap aangeeft dat hij daar toch wel graag heen wil. We draaien om en rijden er heen. We kunnen een tour doen, die over 15 minuten zal starten en 35 minuten zal duren. Hier kopen we een kaartje voor en gaan lekker in de schaduw zitten. Monique googelt even op het hotel en ziet er een zwembad en hamam bij. Ze heeft opeens niet meer zoveel zin in de tour. ;) Maar we blijven geduldig wachten en even later komt de gids, die ons rond zal leiden. We lopen door sets heen die voor een deel van de film gebruikt zijn voor bijv. Gladiator, Ben Hur en Cleopatra. Alles is van pleisterwerk en totaal niet echt. Ook de dingen die wel echt lijken. Grappig om eens rond te lopen en te zien hoe het werkt. In de verte is een grote filmset, waar momenteel nog wat voor een film opgenomen wordt.

Na een 40 minuten is de toer klaar en gaan we verder naar het hotel. Het is bijna 17u30 en we mogen nog een half uurtje in de auto zitten. We vinden het dorpje Ait Benhaddou snel, alleen de Kashba vinden waar we slapen is iets lastiger. We rijden eraan voorbij. Als we het dorpje uitzijn, draaien we toch maar weer om. We vragen mensen waar we moeten zijn. Rechtdoor en dan naar links. En gelukkig, we vinden het. We moeten een klein straatje in, om bij een poort uit te komen. Even aanbellen en de poort wordt open gemaakt. Het is een prachtige kashba, die uitkijkt op de kashba van het dorp. We vullen de benodigde papieren in en gaan in de tuin van een biertje genieten. Deze keer willen we niet in de Kashba eten, maar ergens in het dorp.

Na nog een biertje en met de voeten in het zwembad te hebben gezeten, gaan we het dorp in op zoek naar een eettentje. We worden aangesproken door een man die vraagt waar we vandaan komen, Nederland. Hij zou graag willen dat we een kaart voor hem schrijven voor zijn Nederlandse vriend. Da's prima, willen we wel. We mogen mee naar zijn winkel en vragen ons af of het niet gewoon een verkooptruc is, maar we wachten. Hij komt met pen en papier en vraagt ons te gaan zitten. Hij zegt in het half Engels, half Frans, wat hij graag wil zeggen. We begrijpen hem niet helemaal, maar schrijven op wat we denken dat hij bedoelt. Daarna wil hij graag dat we vertalen wat we hebben opgeschreven. Het klopt en hij wil ons bedanken door thee met ons te drinken. We bedanken voor de eer, maar willen graag eten. Dan moeten we na het eten maar thee komen drinken. We zullen erover nadenken en lopen verder.

We zien een tentje wat er leuk uitziet. Er zit verder niemand, maar ze hebben een leuk tafeltje bij het zwembad. We eten hier wat gehakt met friet (de rijst en groenten vinden we niet zo lekker) en het smaakt prima. We lopen in het donker terug en zien een geweldig mooie sterrenhemel. Zoveel sterren tegelijk hebben we maar weinig gezien. We proberen een foto te maken, maar dat lukt helaas niet. Als we langs de tapijtenwinkel lopen, zien we dat deze dicht is. Nu hoeven we geen uitvluchten meer te bedenken voor de thee die we niet willen. Terug in de Kashba is het heerlijk rustig en typen we, onder het genot van een biertje, de blog. Tot morgen maar weer, dan zitten we in Marrakech.

@ Appie & Trix: De woestijntocht was inderdaad super. Je voelt je al bijna klein op zo'n 'grote' dromedaris. En de petjes hadden we vandaag kunnen gebruiken tijdens de wandeling, maar... we hadden ze in de auto laten liggen. Gelukkig niet te heet, dus zonder was ook goed te doen.

@ Ria & Theo: Het is inderdaad een geweldige reis met mooie indrukken en dito foto's. Toch is veel niet zo goed op de foto vast te leggen als dat we zouden willen.

@ Ad & Henny: Hopelijk bevallen de foto's vandaag weer. ;) We hebben er ons best op gedaan. Foto nummer 5 is gemaakt door Brigitte, een medereizigster en speciaal vandaag uit dezelfde serie nog een foto. En ja, het is een mooi land om te reizen. De natuur is mooi, de steden met de medina's zijn indrukwekkend en het atlasgebergte is ook zeer de moeite waard.

@ Chris & Annie: We zijn erg blij dat we de komende dagen inderdaad niet hoeven te fietsen, of nog een dromedaristocht hebben gepland. Maar het was alles meer dan waard. Is het eigenlijk al gelukt met de schnitzel? ;)